شبی یوسف به پیش چشم یعقوب


که پیش او چو چشمش بود محبوب

به خواب خوش نهاده سر به بالین


به خنده نوش نوشین کرد شیرین

ز شیرین خنده آن لعل شکرخند


به دل یعقوب را شوری در افکند

چو یوسف نرگس سیراب بگشاد


چو بخت خویش چشم از خواب بگشاد،

بدو گفت:«ای شکر شرمندهٔ تو!


چه موجب داشت شکر خندهٔ تو؟»

بگفتا: «خواب دیدم مهر و مه را


ز رخشنده کواکب یازده را

که یک سر داد تعظیمم بدادند


به سجده پیش رویم سر نهادند»

پدر گفتا که: «بس کن زین سخن، بس!


مگوی این خواب را زنهار! با کس!

مباد این خواب را اخوان بدانند،


به بیداری صد آزارت رسانند!

ز تو در دل هزاران غصه دارند


درین قصه کی ات فارغ گذارند

نیارند از حسد این خواب را تاب


که بس روشن بود تعبیر این خواب»

پدر کرد این وصیت، لیک تقدیر


به بادی بگسلد زنجیر تدبیر

به یک تن گفت یوسف آن فسانه


نهاد آن را به اخوان در میانه

شنیده ستی که هر سر کز دو بگذشت


به اندک وقت ورد هر زبان گشت

چه خوش گفت آن نکوگوی نکوکار


که: «سر خواهی سلامت، سر نگه دار!»

چو اخوان قصهٔ یوسف شنیدند


ز غصه پیرهن بر خود دریدند

که: «یارب چیست در خاطر پدر را


که نشناسد ز نفع خود ضرر را؟

به هر یک چند بربافد دروغی


دهد ز آن گوهر خود را فروغی

خورد آن پیر مسکین زو فریبی


شود از صحبت او ناشکیبی

کند قطع نکو پیوندی ما


برد مهر پدر فرزندی ما

پدر را ما خریداریم، نی او


پدر را ما هواداریم، نی او

اگر روزست، در صحرا شبانیم


وگر شب، خانه اش را پاسبانیم

بجز حیلت گری از وی چه دیده ست


که ش این سان بر سر ما برگزیده ست

چو با ما بر سر غمخوارگی نیست


دوای او بجز آوارگی نیست»

به قصد چاره سازی عهد بستند


به عزم مشورت یک جا نشستند

یکی گفت:«او ز حسرت خون ما ریخت


به خون ریزی ش باید حیله انگیخت»

یکی گفت: «این به بیدینی ست راهی


که اندیشیم قتل بیگناهی

همان به که افکنیم اش از پدر دور


به هایل وادی ای محروم و مهجور

چو یک چند اندر آن آرام گیرد


به مرگ خویشتن بی شک بمیرد»

دگر یک گفت:« قتل دیگرست این!


چه جای قتل؟ از آن هم بدترست این!

صواب آنست کاندر دور و نزدیک


طلب داریم چاهی غور و تاریک

ز صدر عزت و جاه افکنیم اش


به صد خواری در آن چاه افکنیم اش

بود کآنجا نشیند کاروانی


برآساید در آن منزل زمانی

به چاه اندر کسی دلوی گذارد


به جای آب از آن چاهش برآرد

به فرزندی ش گیرد یا غلامی


کند در بردن وی تیزگامی»

ز غور چاه مکر خود نه آگاه


همه بی ریسمان رفتند در چاه

وز آن پس رو به کار خود نهادند


به فردا وعدهٔ آن کار دادند